5 قانون نگارش که می توانید بشکنید! شکستن قوانین نوشتار
وقتی نوبت به نوشتن می رسد، قوانین بسیار زیادی وجود دارد. در واقع ما یادگیری آن را در مدرسه و همراه با یادگیری گرامر شروع می کنیم، همان زمانی که برای اولین بار به ما یاد داده می شود که جملات باید با نقطه و سوالات با علامت سوال پایان یابد. سپس، در طول سال ها، ما با ممنوعیت های حروف اضافه، خطای وجه وصفی معلق، خطای مصدرهای گسسته و موارد دیگر آشنا می شویم. و به زودی، نوشتن – که در اصل یک فرایند خلاقانه است – شبیه به زمین مینی می شود که پر از فرمول و پیچیدگی است.
اینجاست که قانون ها شروع به شکستن می کنند، و این امر خصوصاً در مورد زبان انگلیسی بسیار درست است. بله، برخی از قوانین گفته شده توسط معلم انگلیسی دبیرستان شما در حال منسوخ شدن، بدون اساس، و غیر ضروری است. مگر اینکه در یک محیط سنتی و دقیق بنویسید (مثلا مقاله انگلیسی دبیرستانتان)، در غیر این صورت می توانید آنها را نادیده بگیرید. در اینجا پنج قانون نوشتن آورده شده است که ممکن است بخواهید آن ها را زیر پا بگذارید. با آموزش انگلیسی در خدمتتان هستیم.
پنج قانون نوشتن که می توانید نقض کنید
1. هرگز جمله را با حرف اضافه خاتمه ندهید (Never end a sentence with a preposition)
اگر هنوز هم از پایان دادن به جمله با حرف اضافه خودداری میکنید، پس ادامه مطلب را با دقت بخوانید. در زبان انگلیسی، ما همیشه از حرف اضافه در انتهای جمله استفاده می کنیم و این یک ساختار کاملا طبیعی است. در حقیقت، تلاش برای جابجایی این حرف اضافه مزاحم می تواند گاهی اوقات جمله گفته شده را سخت، ناجور و بیش از حد رسمی کند. به عنوان مثال، Who is he going to the dance with?” (او با چه کسی به رقص می رود؟) خیلی طبیعی تر از “With whom is he going to the dance?” (او با چه کسی به رقص می رود؟)
مسلما نیاز نیست حرف اضافه های غیر ضروری مانند “Where are you going to?”(کجا دارید می روید؟) را وارد جمله کنید در حالی که می توانید به سادگی بگویید“Where are you going?” (کجا دارید می روید؟) اما پایان دادن جملات به حروف اضافه در بعضی از موارد کاملاً قابل قبول است و حتی ترجیح داده می شود.
شکستن قوانین نوشتار
2. “They” ضمیر مفرد نیست (“They” is not a singular pronoun)
“They” در واقع هم ضمیر مفرد و هم جمع است و قرن هاست که به این صورت وجود دارد. لغت نامه نویسان تشخیص داده اند كه تا دهه 1300، “They” و اشكال مربوط به آن برای ارجاع به یك مرجع نامشخص – یعنی یك فرد ناشناخته و نامشخص – مورد استفاده قرار گرفته اند. استفاده از “They” جنسیت یا هویت جنسی یک شخص یا افراد را تأیید نمی کند.
امروزه، “They” به عنوان یک گزینه ی ارجح برای مراجعه به شخصی که جنیست مشخصی ندارد مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان مثال، ممکن است بگویید، “My child won the race. They make me so proud.” (فرزند من در مسابقه برنده شد. او باعث افتخار من است. )
3. فقط جملات کامل بنویسید (Only write in full sentences)
در حالی که جملات کامل باید اکثر نوشته های شما را تشکیل دهند، اما همیشه برای بیان موردی نیاز به فاعل و فعل ندارید. بله درست شنیدید! گاهی اصطلاحات می توانند باعث روند قدرتمند متون شما شده و به جریان نوشتارتان کمک کنند. نگران شکستن این قانون هستید؟ مشکلی نیست اگر فقط از یک یا دو اصطلاح برای تأثیر و تأکید استفاده کنید، کاملا قابل قبول است.
4. مصدرها را گسسته نکنید (Don’t split infinitives)
مصدرهای گسسته تقریباً به همان اندازه معمولشان ترسناک نیستند. در بیشتر موارد، شما می خواهید فعل همراه با to را یک جا قرار دهید بجای اینکه با یک قید بین آنها فاصله بیاندازید. در بعضی موارد جداکردن آنها می تواند معنای جملات شما را تغییر دهد. به عنوان مثال، اگر بگویید، “I really want to dance” (من واقعاً می خواهم برقصم) به این معنی است که شما می خواهید رقصید. در حالی که اگر بگویید، “I want to really dance,” “من می خواهم واقعاً برقصم”، این بدان معنی است که شما می خواهید با شدت بیشتری برقصید.
بسیاری از این قواعدی که در مورد نوشتن به ما آموخته شده است – مانند این قانون، و قانون خلاف حروف اضافه در انتهای جملات – به چند قرن پیش برمی گردد، زمانی که برخی از متخصصین دستور زبان اعلام کردند انگلیسی باید بیشتر شبیه لاتین باشد، که آنها فکر می کردند یک زبان کامل است. در نتیجه، آنها قوانینی را که بومی لاتین است به انگلیسی تحمیل کردند، اما در واقع آن ها بومی انگلیسی نیستند. به عنوان مثال، در لاتین، مصدر یک کلمه است (به عنوان مثال، saltandi، می شود “to dance”) ؛ همان طور که می بینید در انگلیسی آن دو کلمه است، بنابراین طبیعی است که هر از چند گاهی کلمه ای بین آنها بیاوریم.
شکستن قوانین نوشتار
5. جملات را با حروف ربط شروع نکنید (Don’t start sentences with conjunctions)
شروع یک جمله با یک حرف ربط مثل، and (و)، or (یا)، و so (بنابراین)، یا but ( اما)، اغلب طبیعی ترین روشی است که می توان طی کرد. انجام این کار می تواند از لحاظ معنایی تأکید بیشتری داشته باشد و می تواند به شما در جلوگیری از جملات پیچیده کمک کند.
اما، در مورد انچه معلم انگلیسیتان به شما اموخته چه می توان گفت؟ خیلی نگران این موضوع نباشید بسیاری از متخصصین دستور زبان این قاعده را خرافات می نامند. طبق راهنمای سبک شیکاگو:
“یک باور گسترده وجود دارد – بدون هیچ مبنای تاریخی و دستوری – که شروع یک جمله با یک حرف ربط مانند “و”، “اما” یا “بنابراین” یک خطا است. اما در واقع، درصد قابل توجهی از جملات در نوشتار (اغلب حتی به 10 درصد می رسد) در درجه اول با حروف ربط شروع می شوند. قرن ها به این صورت بوده است و حتی محافظه کارترین متخصصین دستور زبان نیز این مورد را دنبال کرده اند. “
حرف آخر برای دوستداران نوشتن و شکستن قوانین نوشتار
البته، شما نمی توانید تمام قوانین دستوری را نادیده بگیرید. به عنوان مثال، ما هرگز نمی گوییم جایی که نیاز است your نوشته شود you’re بنویسید. و معنایی ندارد جایی که شما می خواهید effect بنویسید affect قرار دهید. با این حال، انگلیسی مدرن بسیار آزادتر از گذشته است و در بسیاری از موارد، نوشتن را قوی تر و دوستانه تر می کند.
برای اکثر اهداف، شما باید بیشتر شبیه به انچه که صحبت می کنید بنویسید و اجازه دهید کلمات به طور طبیعی جریان خودشان را پیدا کنند. معلم سابق انگلیسی شما ممکن است آن را دوست نداشته باشد، اما خوانندگان شما آن را دوست خواهند داشت. مطمعن باشید.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.